เขาคนนี้รู้ได้ยังไงนะว่าผมชอบเขาน่ะ เพียงแค่สบตากันไม่กี่นาทีเนี่ยนะ ผมยอมรับว่าผมเองก็ชอบคนๆนี้ แต่ก็แค่ชอบเฉยๆเล่นมาจู่โจมผมแบบนี้ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะ
อยู่ๆตัวผมก็ลอยหวือขึ้นมาจากพื้น คิมจงอินอุ้มผมเข้าไปในห้องของผมที่เปิดคาไว้ก่อนจะใช้ตีนถีบให้มันปิดลงทันที
"!!!"
ยังไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไรเลยด้วยซ้ำริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงบนริมฝีปากผมซะก่อน นี่มันอะไรกันเนี่ยผู้ชายคนนี้! ผมแทบจะไร้เรี่ยวแรงไปในทันทีเมื่อเจอรสจูบอันเร้าร้อนจนแทบละลายของผู้ชายคนนี้เข้า จนต้องยกมือทั้งสองข้างยึดไหล่กว้างของเขาไว้แน่น ต้นขาข้างหนึ่งของผมก็ถูกมือหนายกเกี่ยวไว้ข้างเอวของเขา
"ฉันก็ชอบนาย โอเซฮุน...J"
"..."
หลังจากที่คนตรงหน้าผละออกจากริมฝีปากผมไปแค่คืบ ริมฝีปากหยักก็เอ่ยคำๆนึงขึ้นมาเป็นคำที่ทำให้ผมใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
นี่ผมชอบคนๆนี้จริงๆน่ะหรอ?
แล้วเขาชอบผมจริงๆน่ะหรอ?
ทั้งๆที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำนะ โอเซฮุน...นายมันใจง่าย...
แต่ถ้าได้ลองรักใครชอบใครแล้วผมจะรักเขาคนนั้นจริงๆ รักคนเดียว...
สติผมกลับมาอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังของผมสัมผัสเข้ากับพื้นอ่อนนุ่มของเตียงกว้าง คนตรงหน้าไม่รอช้าขึ้นมาทาบทับบนตัวผมแนบแน่น ใบหน้าคมอยู่ใกล้ใบหน้าผมแค่คืบลมหายใจที่ปนมากับกลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งไปทั่วโพรงจมูกของผม
ที่ทำแบบนี้ก็เพราะเขาเมา...หรือว่าเขาชอบผมจริงกันแน่
แล้วคนอย่างเขาน่ะหรอ...จะยังไม่มีใคร 'คิมจงอิน'
"จงอิน...นายยังไม่มีใครใช่ไหม?"
ผมเอ่ยถามออกไปเพื่อความแน่ใจ ก่อนที่เราจะทำอะไรลงไปแล้วทำให้คนอื่นต้องเสียใจ ผมไม่ชอบเลยกลับการที่ไปทำให้ครอบครัวของใครต้องแตกแยก
ฟอด!
คิมจงอินก้มใบหน้ามาหอมแก้มผมหนักๆหนึ่งทีก่อนที่จะเอ่ยกระซิบข้างหูของผมแผ่วเบาจนทำให้ผมใจกระตุกวูบ
"มีสิ..."
"โอเซฮุนไงครับ..."
"เชื่อได้ไหม?"
"J"
ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง เชื่อเขาได้ใช่ไหม?
ในหัวผมคิดฟุ้งซ่านไปหมด กลัว..กลัวว่าเขาจะหลอกผม แต่ผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ เมื่อในตอนนี้ร่างกายของผมมันชั่งตอบรับสัมผัสอ่อนละมุนของเขาไปหมดทุกส่วน
"อ๊า! จ..จงอิน จงอิน...ฉันชอบนายนะ อย่าทิ้งฉันนะ อื้ออ!"
เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมได้สัมผัสกับความเจ็บปวดแบบนี้ มันรู้สึกดีจนบอกไม่ถูกทั้งๆที่มันก็เจ็บจนแทบจะขาดใจ จนทำให้ผมพูดออกมาทุกอย่างที่ผมกำลังกลัวให้คนที่กำลังขยับตัวอยู่บนตัวผมอย่างมีความสุขนั่น
"อย่า..ทิ้งฉัน...นะ อื้อ.. จงอิน"
"จ...จงอิน"
"อ่าส์.."
แต่ผมก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากเขาเลยแม้แต่น้อยนอกจากเสียงครางทุ้มอย่างสุขสมที่หลุดออกมาจากลำคอแกร่งนั่น
"อ่า...เรียกฉันว่าไคก็ได้นะฮุน.."
"ท..ทำไมล่ะจงอิน อือ.."
"ไค ไคนะครับ..J"
ทำไมอยู่ๆเขาถึงอยากให้ผมเรียกชื่อนี้ของเขานักนะ...
"อ๊ะ! ค...ไค ผมเจ็บ อึก!"
"ถ้าฮุนเจ็บก็จิกผมได้เลย ทนหน่อยนะครับ อือ.."
ผมสะดุ้งสุดตัวจนลุกขึ้นนั่งกอดร่างหนาแน่นเมื่อเขาขยับตัวเร็วขึ้น เมื่อได้ยินคำอนุญาตจากริมฝีปากหนาผมก็จิกเล็บลงไปบนร่างกายของเขาอย่างอัติโนมัติทันทีเพื่อระบายความเจ็บปวดของตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาจะเจ็บแค่ไหนแต่ตอนนี้เชื่อได้ว่าผมเจ็บกว่า...แล้วกลัวสิ่งที่จะเจ็บกว่านี้มากๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น